The Expendables 3 - Filmreview (2024)

Het is langzamerhand een algemeen bekend feit op de redactie: ik ben een groot fan van de jaren '80 actiehelden. Niet voor niets heb ik bijvoorbeeld meerdere malen odes geschreven aan Arnie en komt er in de helft van mijn zinnen een quote van hem voorbij. Eens in de zoveel tijd heb ik dan ook mijn dosis aan Schwarzenegger, Stallone of Statham nodig, anders ben ik niet te harden. Op de redactie wisten ze dan ook dat er niemand anders naar The Expendables 3 kon gaan dan ik.

De bende huurlingen mag weer aan de slag, wanneer ze worden ingehuurd om een levensgevaarlijke wapenhandelaar tegen te houden. Al snel blijkt dat deze wapenhandelaar niemand minder is dan Conrad Stonebanks (Mel Gibson), de mede-oprichter van het Expendables-team. Het wordt persoonlijk voor Barney (Stallone), want hij zou toch zweren dat hij hem dood had achtergelaten.

Na een spoiler-gevoelig evenement besluit Barney dat het genoeg is en stelt hij een nieuw jonger team op om samen met hen de strijd aan te gaan met Conrad. Zij moeten met hun technische foefjes en verfrissende tactieken de overhand weten te creëren. Klinkt herkenbaar en standaard en dat is het ook wel. Maar dat maakt helemaal niet uit; dat is te verwachten van The Expendables.

Het grappige aan de Expendables-films is dat ze worden geschreven door Sylvester Stallone zelf. Nu ben ik iemand die in beelden denkt, dus doe even met me mee. Voordat ik de eerste twee films had gezien, zag ik Stallone altijd op het moment van schrijven voor me achter een klassieke typemachine. Na een half uur rammen op willekeurige toetsen - waarbij een puntje tong uit zijn mondhoek steekt en het bekende aapje klapt in zijn hoofd - slaat hij zijn armen tevreden over elkaar en roept hij keihard “KLAAR!”.

​Maar ondanks dat de films niet de meest diepgaande verhalen hebben, zijn ze vermakelijk. Als je voor een The Expendables-film gaat zitten, verwacht je ook geen moeilijke plottwists. Het is Stallone gelukt om over-the-top actie te combineren met een nostalgisch humorsausje en dat doet hij in The Expendables 3 gewoon nog een keer. Niet heel gek wanneer de helft van de grappen hun eigen films en zelfs de leefsituaties van de acteurs (Snipes) op de hak worden gezet.

Tijdens de film heb ik zitten juichen wanneer er weer een chopper-quote van Schwarzenegger voorbij kwam en heb ik met eenzelfde grijns van oor tot oor gezeten wanneer Dolph Lundgren los mag gaan in een oversized tank. Het verhaal van deel 3 is zo standaard als wat, maar door de personages en de grappen worden de films erg vermakelijk en humoristisch. Maar bij de personages vinden we deze keer dan ook een negatief iets.

Grootste minpunt van The Expendables 3 is namelijk toch wel de groep nieuwelingen. Waar de drie 'oude' nieuwkomers (waarover straks meer) een persoonlijk krijgen en grappig zijn, ontbreekt dit bij het viertal ‘rookies’. Ze missen dan ook het hele punt van de hele Expendables-formule. Een stel ouwe uitgerangeerde (maar boven alles) herkenbare filmhelden die kont schoppen, terwijl ze grappen maken over hoe oud ze zijn.

Naast dat persoonlijkheid ontbreekt, missen ze ook nog een veel belangrijker iets, namelijk bekendheid. Iedereen kent Arnie, Stallone en Statham van hun actiefilms. Hoogstwaarschijnlijk ken je zelfs Terry Crews van zijn geweldige(!) Old Spice-reclames of de verschillende series/kleine filmrollen. Ken jij bijvoorbeeld Glen Powell zonder hem op te zoeken op IMDB? Denk maar na, ik wacht wel… Nee? Dat dacht ik al. Zelfs na het opzoeken op de film-site had ik nog geen enkel idee wie het was.

Bij de aankondiging van de plot was ik bang dat zij een te groot gedeelte van de film in beslag zouden nemen. Dit viel (gelukkig) uiteindelijk mee, maar hun speeltijd had veel beter besteed kunnen worden aan de Stallone - Statham bromance. Als ik dan één positief iets moet noemen aan het nieuwe viertal, dan is het Ronda Rousey. Vanwege, tja, verklaarbare redenen.

Waar in deel 2 misschien iets te veel bad asses waren gepropt, hebben ze voor het derde deel het juiste aantal weten te vinden. Het gebruikelijke clubje, plus een paar nieuwe. Deze komen deze keer in de vorm van Wesley 'Blade' Snipes, Antonio Banderas en - als vervanging voor Bruce Willis - Harrison Ford. Oké toegegeven, Kelsey 'Frasier' Grammer doet ook mee, maar dit is van vrij korte duur en wist niet dezelfde indruk achter te laten als de hiervoor genoemde drie.

Vorig jaar bracht Stallone niet bepaald subtiel via Twitter naar buiten dat Willis niet meer terug hoefde te komen. Reden hiervan was dat hij een gigantische som geld vroeg voor de sequel. Stallone laat dit in de film nog even terugkomen door Ford te laten zeggen dat hij 'out of the picture' is. Modder gooien deluxe.

​Dat Bruce Willis is vervangen door Ford is een positief iets, zijn personage voegde namelijk weinig toe aan de voorgaande twee films, terwijl dat van Ford dit wel doet. Hij blijft zijn grumpy old man act vasthouden, terwijl hij tussendoor dikke knipogen geeft. En dan hebben we nog nieuwkomers Banderas en Snipes. Deze zijn over de twee helften van de film verspreid, dat om hun comic relief te verdelen. Waar Wesley Snipes in de eerste helft als knettergekke lolbroek huis mag houden, stoot Banderas hem glorieus van de troon in de tweede helft. Allemachtig, wat heb ik om Antonio's personage moeten lachen. Zijn Galgo wil koste wat kost bij de groep horen en zal hier dan ook alles voor doen. Hij zet zichzelf zo in the picture dat hij irritant is op een manier dat je wel van hem moet gaan houden.

Ook nog een eervolle vermelding voor Gibson als bad guy. De haat richting Stallone's personage voelt oprecht en hij weet zijn real life madness mee te nemen voor de rol als Stonebanks. Zelfs zo goed dat je soms twijfelt of hij überhaupt wel acteert.

Een paar maanden terug kwam het nieuws naar buiten dat de film een rating had gekregen van PG13 en daar schrokken toch aardig wat mensen (waaronder ik) van. Dit houdt in dat alle Amerikaanse kindjes van dertien jaar en ouder naar deze film mogen gaan. Je snapt dan natuurlijk ook al dat het geweld in de film op een flink laag pitje is gezet. Natuurlijk zijn er explosies en vallen de bad guys bij bosjes, maar voorheen ging dit gepaard met het nodige bloed en een paar losse ledematen die nu niet meer aanwezig zijn.
​

In The Expendables 1 en 2 was het al een stapje minder dan dat het er in de daadwerkelijke jaren '80 actiefilms aan toe ging (ik kijk jou aan Robocop), maar alsnog gewelddadig genoeg om die 80s-knobbel te bevredigen. Nu moet ik wel heel eerlijk bekennen dat ik pas halverwege de film door had dat er wel erg weinig bloed in zat. Helemaal geen bloed zelfs. Dit veel mij niet op omdat de actie keihard blijft en dat is toch een geluk bij een ongeluk.

The Expendables 3 doet precies wat je er van verwacht: harde actie met een flinke dosis nostalgische humor met al je favoriete actiefilmhelden. Ondanks de onherkenbare jonkies en het gebrek aan bloed is deel 3 een stuk beter dan 2 en is deze het kijken waard wanneer je de oldies een warm hart toedraagt.